Er bestaat geen supermarkt meer waar ze niet hangen: camera’s. Die hangen er niet alleen om diefstal door klanten tegen te gaan. Ze komen ook zeer goed van pas om personeel wat winkelt maar niet afrekent op beeld vast te leggen.

Het komt helaas vaker voor dan menig supermarktondernemer lief is: stelend personeel. Dan lijkt maar één maatregel op z’n plaats: Ontslag op staande voet. Niettemin, grijp niet te snel naar dat middel! Alles valt of staat met het bewíjs! En dan komt het aan op die camerabeelden. Zien we echt wat we denken te zien? Zien we de medewerker niet alleen dat product uit het schap pakken, maar zien we hem (of haar, natuurlijk) dat product ook echt nuttigen of daarmee de winkel uitlopen?

Je moet wel erg zeker zijn van je zaak, alvorens tot ontslag op staande voet over te gaan. Weten we zeker dat het verhaal waterdicht is? Of is er wellicht een gaatje waar de werknemer met een of ander mooie smoes door heen kan kruipen? Én, ook niet onbelangrijk, is er toevallig toch niet voor betaald? Nu of op een later moment? Kijk vooral dus ook in de kassa-administratie.

Een ontslag op staande voet is gauw gegeven. Dat dacht een exploitant van een tankstation-shop in Zuid-Limburg ook. Camerabeelden lieten zien dat de betreffende medewerker niet één keer, niet één product, maar meerdere malen en meerdere producten nuttigde, zonder daar voor te betalen. Dat er niet voor werd betaald, bleek uit de administratie.

De kantonrechter was vrij snel overtuigd: het ontslag op staande voet hield stand. Maar omdat de werknemer het er niet mee eens was, ging die in hoger beroep. En het hof was aanzienlijk kritischer: de werkgever moest álles uit de kast halen om te bewijzen dat er niet betaald was. De hele boekhouding wilde het hof zien. Ga er maar aan staan.

Dat maakte dat het hof partijen zelfs in overweging gaf om de zaak maar te schikken, nu de kosten van de procedure wel erg hoog zouden gaan oplopen. Met name voor de werkgever, die immers zijn halve administratie moest overleggen. Partijen nemen de suggestie niet over en procederen voort.

Inmiddels zijn partijen meer dan twee jaar, één beslissing van de kantonrechter en al drie tussenbeslissingen van het hof verder. En hoewel vooralsnog ook het hof overtuigd is van het bewijs van de werkgever dat de werknemer heeft gewinkeld zonder te betalen, stelt hij de werknemer nog één keer in de gelegenheid om te bewijzen dat hij wél betaald heeft. Hoe de werknemer dat gaat doen, is vooralsnog niet duidelijk. Waarschijnlijk dat hem dat ook niet gaat lukken. Niettemin, ondanks alles, is de zaak dus nog steeds niet beslist.

Wat wel duidelijk is: camerabeelden en een sluitende administratie zijn cruciaal. Én is duidelijk dat aan wat onbetaalde blikjes frisdrank en broodjes kaas van alles bij elkaar amper 32 Euro, een wel heel erg duur prijskaartje hangt. De voorlopig laatste tussenuitspraak van het hof Den Bosch vindt u hier: ECLI:NL:GHSHE:2021:3459. Wordt vervolgd.